Op de Utrechtse Heuvelrug, elke eerste zondag van de maand Heb je op jonge leeftijd je partner verl

Op de Utrechtse Heuvelrug, elke eerste zondag van de maand Heb je op jonge leeftijd je partner verl
Heb je op jonge leeftijd je partner verloren en ben je -als één van de weinigen in je omgeving-
bezig met rouw, verlies en herinneringen?
Zou je graag lotgenoten willen ontmoeten en
ervaringen
delen in een kleine, informele groep? 'Jonge Weduwen Wandelen' organiseert
elke eerste zondag van de maand een wandeling ergens op een mooie plek in Nederland.

Blog. Loslaten


Mijn maanden blijven gaan over jou loslaten, om het te ... Ik probeer voor het eerst – heel kleintjes – dit woord op te schrijven… te accepteren. Accepteren dat ik steeds minder duidelijk de verbinding met jou voel. Accepteren dat ik sinds een maand niet altijd meer wakker wordt met mijn eerste gedachte aan jou. Accepteren dat ik iets minder aan je begin te denken. Dat ik jouw gezicht niet altijd haarscherp voor me kan zien. Hoe je me aan kon kijken. Accepteren dat ik soms het gevoel kwijt ben van mijn hoofd op jouw schouder. Hoe je me kuste. Dat ik je stem niet in mijn hoofd kan horen. Hoe je mijn naam zei. Dat het verdriet minder vaak komt. Vaker minder hevig is. Dat ook mijn verliefdheid voor jou minder wordt. Accepteren dat ik dingen van jou vergeet. Accepteren dat herinneringen flarden beginnen te worden.

Ik verzet me ertegen. Wat haat ik deze zinnen, deze waarheid. Snel vervang ik het 'accepteren' voor 'intens verdrietig'. Intens verdrietig dat ik steeds minder de verbinding met jou voel. Of liever nog misschien voor 'boos'. Boos dat ik sinds een maand niet altijd meer wakker word met mijn eerste gedachte aan jou.

Als er een zin als mantra in mijn hoofd zit sinds jouw sterven, nu iets meer dan zestien maanden geleden, dan is het wel: ik wil niet.

Van binnen schreeuwend, zachtjes piepend over de toppen van mijn stem, huilend op mijn knieën, tergend zonder woorden maar met mijn hele lijf in verzet, of eindeloos mompelend: ‘Ik wil niet’. Is deze mantra eigenlijk wel ongewild? Ik wil er niet eens van af. Ik wil volop weerstand blijven geven. Ik wil blijven zeggen: ik wil dit niet. Ik wil niet dat jij dood bent.

Ik had nooit gedacht dat er nog zo veel loslaten zou komen. Gelukkige onwetendheid. Ik dacht dat het loslaten in de weken voor het sterven kwam. Loslaten dat jij niet meer kon lopen. Loslaten dat wij niet meer met jouw rolstoel samen naar buiten konden. Loslaten dat we niet meer 's nachts bij elkaar konden slapen. Loslaten dat je bijna niet meer praatte. Loslaten dat ik niet meer even naast je kon liggen. Dan het moment: jou loslaten. Je over te dragen aan het Eeuwige. En dan nog weer een stap verder: ook jouw lichaam loslaten en aan de aarde teruggeven. Dat is het dan. Dacht ik.

Zestien maanden later en er valt nog steeds los te laten. Het loslaten voor jouw dood was niet eens een kwestie van accepteren: de tijd was mij telkens voor. Hij dwong me stappen te nemen. Nee, dwong me te volgen. En nu weer. 'De tijd heelt alle wonden,' zeggen ze. Inderdaad ja. Verdorie! De tijd vervaagt mijn herinneringen. Walst over mijn mooie beelden heen. Kapselt onze gesprekken in. Verstrooit jouw stem. Verwaait jouw voelbare aanwezigheid.


Voorzichtig, en met nog veel weerstand, schrijf ik nu zachtjes op: accepteren. Probeer ik heel kleintjes dat woord te voelen in mijn lijf. Het voelt misschien wat zachter en het geeft wat meer lucht. Maar ik huil.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten